Hep mi böyleydi, yoksa pandemiden bu yana ben daha çok maç izler oldum da, ondan mı bu karara vardım bilemiyorum…
Ama artık “Türk futbolu” deyince aklıma “İstikrarsızlık” geliyor… Yani maçları maçlarına, hatta ayni maçta anları anlarına uymuyor, futbolun içinde olanların…
Takımları öyle… Bireysel olarak futbolcuları öyle… Kenardaki teknik adamları öyle… Yöneten hakemleri, hatta anlatan spikerleri öyle… Ve de hatta ekranlarda, ya da spor sayfalarında yorumlayanları öyle… Hatta biz seyircileri de öyle…
“FENERBAHÇE SEZONUN EN KÖTÜ MAÇINI ÇIKARDI”
Dün gece, yani bana göre dün, perşembe gecesi iki en popüler, iki büyük takımımız, Fenerbahçe ve Galatasaray’ı Avrupa maçlarında izledik…
Fenerbahçe sezonun en kötü maçını çıkardı… Olabilir. Futbolda da, yaptığınız her işte de, form diye bir şey vardır, her zaman ayni düzeyi tutamazsınız. İnişler çıkışlar olur…
Ama bakın, geçen hafta sonu Türk medyası ittifak etmişti ki, Fenerbahçe Szalai ve Kim ile ideal iki stoperini bulmuş, bu ikili kalenin adeta surları olmuşlardı.
Olympiakos önünde, ilk golü “Alın da atın” diye Szalai hediye etti. Kim de benim kaydettiğim üç fahiş hata yaptı. Yunanlılar onları atamadı ama gene de maçı hem de Kadıköy’de 3-0 kazandılar. Ötesine sözüm yok… Ali Koç’un önüne geleni alarak yaptığı 52 transfer içinde mesela bir Galatasaraylı olarak “Ah bu bizde olsaydı” dediğim tek kişi yok…
“VİTOR PEREİRA BUGÜN TÜRKİYE’DEKİ EN İYİ TEKNİK DİREKTÖRDÜR”
Ama Fatih Terim’in son yıllardaki haline bakıp “Keşke Vitor Pereira bizde olsaydı” diyordum içimden. Dışımdan da, size de adını koyarak yansıtmaya hazırlanıyordum…
“Vitor Pereira bugün Türkiye’deki en iyi teknik direktördür.”
Adam Türkiye’ye günü idare etmeye değil, kafasındaki futbolu oynatmaya gelmişti. Günümüzde dünyadaki hemen bütün büyük takımlarının oynadığı, hücum futboluna yönelik “3’lü Savunma” yı yani…
Geldiğinden beri ilkeli olarak oyun değil, oyuncu değiştirdi. Ali Koç’un saçma kalabalığı arasında kimlerin nerede en iyi olacağını araştırdı bir…
Bir yandan Süper Lig ve Avrupa maçları devam ettiğinden, rakiplerini analiz ederek, o maçta kimlerin daha yararlı olacağını araştırdı, maç 11’lerini ona göre belirledi, iki… Daha ne olsun?..
Ama Olympiakos maçında o Pereira yoktu sanki… Ne rakip analiz edilmişti, ne de Kadıköy’deki maç için en etkili ekip belirlenmişti. “Olabilir” diyelim… Ama hatalar beş değişiklik hakkı ile oyunu izlerken bir oranda düzeltilmez mi?.. Bu değişiklikler en hızlı yapılmaz mı?..
Fener 1-0 mağlupken, bir türlü beraberlik golünü atamazken ve Yunanlılar tersine hızlı kontrataklarla gol pozisyonuna girerken, ekranda iki Fenerlinin saha kenarına geldiklerini spiker söyledi, biz de gördük… Ama Pereiara onları oyuna sokana dek, Fener 2 gol daha yedi ve 3-0 yenik duruma düştü.
1-0 ile 3-0 arasında dağlar kadar fark ve maçın bitimine de artık 20 dakika var.
1-0’a göre düşünülen müdahale, 3-0 için değiştirilmez mi, eğer amaç kendi sahanda hiç değilse 1 puanı koparmaksa…
Pereira iki gol daha yiyene dek beklettiği değişikliği gene aynen yaptı…
…ve çok şanslıydı ki, maç, beşe, altıya gitmedi…
“FATİH TERİM NİHAYET ESKİ FATİH TERİM OLMA YOLUNDA”
İlk yarı sona ererken, “Fatih Terim nihayet eski Fatih Terim olma yolunda… Galatasaray en iyi maçını oynadı” diye düşünüyordum. Tıpkı 2000 yılının UEFA Şampiyonu Galatasaray’ı andırıyordu.
Oysa hele bu yıl, topu kaptırdıkları zaman, aptalca kendi yarı sahalarının ortalarına kadar çekilip, rakibin şut mesafesine babasının tarlasında gibi gelmesine izin veriyorlar, topu kaptıklarında ise, İki stoper/ Muslera üçgeninde futbolu öldüren yan ve geri paslarla vakit geçiriyor, hızlı hücum yapmadıklarından pozisyon da bulamıyorlardı. Son beş Süper Lig maçında 2 yenilgi 2 beraberlik almışlardı. Öyle berbat…
Oysa bu Galatasaray, hem de çılgın seyircili Marsilya önünde hücum pres yapıyor, kaptığı topla hızlı çıkıyor, top onlardayken, o aptalca hat savunması için geriye koşmuyor, basketbolün “Zona yakın floating man to man / Alan savunmasına yakın, adam adama” oyununu hatırlatan çağdaş oyuna geçiyor, hem alanı iyi parselliyor, hem de rakip hücum adamlarını kontrol ediyorlardı.
Bu oyun, Galatasaray’ın gol yemesini güçleştirirken, önemli gol fırsatları yakalamasına da yol açıyordu.
Ama ikinci yarı başladığında gördük ki, 2000’in Fatih Terim’i gene yok olmuş ve 2020’lerin korkak, hedefi gol atmak değil yememek olan, vakit öldürmek için her şeyi yaparak aslında futbolu öldüren Fatih’i geri dönmüştü.
Kenarda da gene maçı okuyamayan, oyuncu değişikliklerini gerektiği gibi değil, kafasındaki özellikle “Yabancı hayranlığı, yerli nefreti takıntısı”na göre yapan Fatih vardı…
Takım tümüyle kendi 18’ine yığılmış oynarken, o intihar hamlesini nasıl izah edersiniz?..
“Tek amacı gol yememek” olan o iğrenç futbola razı olmuşken, takıma Babel ve Lyundama’yı almak tam intihar hamlesi değil mi, Sevgili okurlar…
“İSTİKRARLI OLAMADI”
Fatih’in yeni Belhanda’sı, aslında güya satış listesine konan ama müşteri bulamayan Babel, her maç, hem de kurtarıcı olarak oyuna giriyor, iyi mi?.. Bu maçta da Marsilya’yı kurtaracak feci hatalar yaptı…
..ve takımın en sakar savunma oyuncusu Lyundama?.. O da güya satılacaktı…
Oysa, amaç maçı 0-0’la bitirmek ise hele, maçı ve elindeki kadroyu iyi okuyan ve iyi değerlendiren bir alt yapı hocası bile, Babel’i değil, tam da o yerin ve o dakikaların adamı Ömer’i, Lyundama’nın yerine de, bu yılın bence en iyi transferi Alpaslan’ı alırdı. Tabii daha önce de, ilk hedef 0-0’ı koruma olunca, Halil’in yerine dengesiz, ne yapacağı belli olmayan Diagne yerine Mohamed’i almak gibi…
Ama dedim ya… Türk futbolunun bu yıl temel tarif sözcüğü “İstikrarsızlık…”
Fatih Terim, aynı maçta istikrarlı olamadı.
Birinci devre, 2000 Yılı UEFA Şampiyonu İmparator!..
İkinci devre, o imparatorun gölgesi bile olamayan bir kompleksli emekli!..
Var mı, futbolumuzda “İstikrar?.”
